Swego czasu, będąc licealistką pracowałam jako wolontariuszka w salezjańskim oratorium w moim rodzinnym mieście.
Chodziłam tam 3 razy w tygodniu i spędzałam po kilka godzin. Sporo tam robiłam: pomagałam w odrabianiu zadań domowych, grałam na gitarze, współprowadziłam formację, spędzałam czas z dziećmi. Po zamknięciu sprzątałam, formowałam sie dalej, uczyłam się grać.
Oratorium było dla mnie oderwaniem, dobrze wykorzystanym czasem, wypełnieniem mojego serca radością, otwarciem się na potrzeby innych. Stawianiem innych ponad sobą, SŁUŻENIEM. Serce się jeszcze bardziej otwierało.
Do czego dążę...
Myślę, że każdy ma potrzebę niesienia pomocy (świadomą lub nieświadomą). Przez okres studiów bardzo brakowało mi wolontariatu.
Dzisiaj nadal nie mam zbyt wiele czasu na angażowanie się w tak duże przedsięwzięcia. Tylko... Kto powiedział, że to muszą być duże sprawy?
Te 5 minut zostawania po lekcjach, żeby wytłumaczyć komuś zadanie domowe... Te kilkanaście minut spędzone na rozmowie z dziadkami... Ta choć niewielka pomoc rodzinie... Te zrobione dla sąsiadki zakupy... Ten pies sąsiada wyprowadzony na spacer... Ten przekopany ogródek wujka... To przypilnowane dziecko koleżanki, gdy ona jest u lekarza...
Codziennie mamy mnóstwo szans by dać cząstkę siebie.
Bez przymusu.
Bez oczekiwania wdzięczności.
Bez targowania się.
Tak po prostu, z serca, szczerze!
Kilka dni temu, ktoś poprosił mnie o pomoc. Mogłam odmówić, mogłam powiedzieć, że nie mam czasu. I pewnie bym tak zrobiła, spieszyłam się do swoich obowiązków.
A jednak zatrzymałam się na chwilę. Oddałam swoje 3 minuty wolnego czasu, żeby pomóc. Do dzisiaj mam ogromną satysfakcję i z chęcią oddam jeszcze kolejne minuty.
Ten ktoś nieświadomie zwrócił mi uwagę, że "Hej! Proszę, możesz dać mi cząstkę tego co masz? Bardzo tego potrzebuję, sam sobie nie radzę. A Ty możesz mi pomóc."
Dzisiaj chcę wielbić Boga w tym doświadczeniu. W tym, że pociąga moje serce do robienia dobrych rzeczy.
Serce rośnie, otwiera się, chce więcej!
Miłości i odwagi!
Daria ♥️
